Chapter 5

Chapter 5


That was like straight to the heart.


I stayed a few more weeks.

Tinanggal nila ang dextrose ko, in the first place, hindi ko naman talaga kailangan yun.

And every day, pinupuntahan ako ni Hiro dito.

At wala atang gabi na hindi niya ako hinahalikan.

Adik na yata siya sa bibig ko eh.

But it made me to have a warm feeling towards him

Magaan ang loob ko pag kasama ko siya at tsaka, with that bright smile on his face hindi ko maiwasang mag isip na mali pala ang pananaw ko sa mundo.

Kasi hanggang ngayon hindi pa rin mawala sa isipan ko ang sinabi niya.

Dahil sa kanya, I learned also how to smile.

And appreciate the things around me.

Ewan ko pero tingin ko,



MAHAL KO NA SI HIRO.


Di buh pag mahal mo ang isang tao, palaging siya ang iniisip mo?

Siya ang kumokumpleto sa araw mo.

Siya ang nagpapasaya sa’yo kahit wala naman siyang ginagawang katawa-tawa.

Siya ang nagbibigay inspirasyon sa’yo.

Siya ang nagpapatibok ng puso mo.


Ganun si Hiro sa akin eh.

Hindi ko mapigilan ang sarili kong magselos pag may mga nurse na lumalandi sa kanya.

Hindi ko mapigilan ang sarili kong maging uhaw sa mga labi niya.

Hindi ko mapigilan ang sarili ko na mag isip na siya ang lalakeng kasama kong ihaharap sa altar at magiging asawa ko.

Magkakaroon kami ng anak.


Lahat ng pananaw ko sa buhay nabago dahil sa kanya.

Mahal ko na siya dibuh?


Oo, siya na nga talaga.


“ang lalim ng iniisip natin ah? What’s wrong?”

Ikaw. Ikaw ang iniisip ko.

“nothing, I’m just wondering if kalian ako makakalabas sa hospital na’to eh magaling naman ang mga sugat ko”

“I don’t know, I’m not a doctor yet you know”

“but your studying to be.”

“yes I am”

“Hiro may sasabihin ako..”

“ano?”

“the reason why I want to commit suicide”

“are you sure you want to tell me?” he said while whispering at me ear.

“yes” then he kissed my forehead.

Sinabi ko sa kanya na, no matter how I look, puro negative lang ang nakikita ko. Pessimist ako kumbaga, until one night, nakita ko ang isang blade. There was a huge part of me saying that I should cut my wrist.

This all happened dahil sa kaibigan kong namatay dahil sa kapangitan ng mundo.

So on and so forth.. but it was change because of him.

Pero hindi ko sinabi na dahil sa kanya   nagiging maayos na ako.

“Oreo, you just have to look on the brighter side. Yun lang naman yun eh, at tsaka accept all the things that will come, take each downfall as a source of strength and not as a source of weakness”

“thanks Hiro”

Then I hugged him and smiled at him.